Τριημιτονιο

- κοπελια,κοπελια.
ακουστηκε απο ψηλα.διστασα,συνηθως στο δρομο με φωναζουν νεαρο. εκεινη στηριζοταν στα καγκελα και ρωτησε αν το μαγαζι με τα ηλεκτρονικα στη γωνια ειναι ανοιχτο.περπατησα προς τη ταμπελα που μου εδειχνε,η πορτα ανοιχτη. εκανα να γυρισω και εκεινη ηδη φωναζε να πω στον κυρ-γιωργο αν μπορει να ερθει να τη βοηθησει.
-μην την ακους νεαρε,ειναι τρελη,ολη μερα φωναζει τον κοσμο απο το μπαλκονι
-εμ,ο κυριος γιωργος δεν ειναι στο μαγαζι
ενα τοσο ευκολο συνομωτικο ψεμα μεταξυ δυο αξιοπρεπων ανθρωπων.
εφευγα οταν προτεινε να μου πεταξει το τηλεκοντρολ απο το μπαλκονι για να δει ο κυρ γιωργος αν μπορει να το φτιαξει.
- θα το πιασεις?
- θα προσπαθησω,δεν ηθελα να το πιασω,ηθελα να σηκωθω να φυγω και γαμω τη πουτανα μου πως εμπλεξα ετσι
-φυγε παιδι μου φυγε,εγω δεν πουλαω τετοια πραγματα,ειπε αυτος
το γνωστο πανω-κατω παλι
-να ανεβω πανω να σας το δωσω?
δε μπορουσε να περπατησει,επιασε το χερι μου για στηριγμα τωρα.προσπαθουσα να μη κοιταω το σπιτι για να μη φρικαρω περισσοτερο.μηπως δεν εχει μπαταριες,πεταξα.
-εχω μπαταριες,να δες, αλλα δε ξερω να τις βαλω.
το ζελοτειπ μου θυμισε τη γιαγια μου,πατησα για πλακα το κουμπι και το καναλι αλλαξε.
με πηρε αγκαλια και το προσωπο της δε μπορουσα να μη το κοιταξω.κατι της ειπα πριν τρεξω να φυγω-ηθελε να μου δωσει για δωρο ενα σταυρουδακι που κρεμοταν στον καθρεφτη και οχι τιποτα αλλο αλλα ηξερα πως μετα δε θα μπορουσα να το πεταξω.