Στη Μπενακη

Το Λεωφορειο-Η πορτα,και σε ενα βημα δρομος-τα φωτα,η ατμοσφαιρα,οι ανθρωποι.Το τριξιμο στα δοντια,το μουδιασμα,οι ανευρες κινησεις στο σωμα και τωρα ξεχωριζεις ακομα περισσοτερο.Αν δεν γνωριζετε περι τινος προκειται,τοτε δε χρειαζεται καμια βαθια ανασα,το κοινωνικο αγχος δε σας ξερει,δε μιλα με τη φωνη σας,ουτε τρωει απ'το φαι σας,δε γλιστρα με τη δυναμη σας,ουτε γελαει με τη ψυχη σας.
Δυσκολο να διακρινεις κατι οταν ολα φαινονται τοσο καθαρα που δε βλεπεις τιποτα,ολα ακουγονται τοσο δυνατα ,και ομως καθολου και εσυ ελπιζεις οτι δε θα σε προσεξει κανεις.Αλλα σηκωσα το κεφαλι,κατι ακουγοταν απο ενα μαγαζι απεναντι.Ενα κοριτσι τραγουδουσε,δεν ηταν η φωνη της που με τραβηξε,αλλα η γνωριμη χαραμαδα σ'αυτην-ειχε αγχος,και αυτο το ηξερα πολυ καλα.
Πηγα προς τα κει,τωρα μπορουσα να δω απο τη βιτρινα.Ενα συνηθισμενο σκηνικο,πελατες και φιλοι στα λιγα τραπεζακια και οι περισσοτεροι ορθιοι,αλλα θα εβαζα στιχοιμα οτι εκεινη δεν εβλεπε τιποτα.Για μερικα δευτερολεπτα ακριβως τη στιγμη που κοιτουσε,εκανα την πρωτη βλακεια που μου ηρθε στο μυαλο,σηκωσα τη γροθια μου στο υψος των ματιων της και υψωσα τον αντιχειρα.Νομιζω οτι χαμογελασε,νομιζω οτι το αγχος της μολις εφαγε μια γερη στα αρχιδια,δεν αντεξα πολυ,το δικο μου με τραβηξε απο το κεφαλι.